Gelukkig werken mét ambities, kan dat eigenlijk wel?

7 jaar geleden

Sinds een klein jaar durf ik het hardop te zeggen: ‘Ik help mensen aan meer geluk.’ En dan niet zo maar geluk, maar werkgeluk.

Als zelfstandig team- en organisatiecoach help ik eigenlijk al jaren teams, organisaties (of onderdelen daarvan) met minder moeite en meer plezier meer resultaat te bereiken. En dat lukt vrijwel altijd. Omdat blijkt dat meer optimistische focus en geluk bijna altijd meer resultaat oplevert.

Van de zomer besloot ik daarom dat ik werkgeluk en optimisme nog veel meer centraal ging stellen in mijn werk. Veel explicieter ging maken. Dus…. moest er een nieuwe propositie komen, en ook een nieuwe naam. Dat werd: Toptimism at Work (met Optimisme naar Topresultaten). Natuurlijk ook een nieuwe website mét daarop een eigen animatiefilm. Tsja, als ik het doe, dan maar ‘all the way’. Uiteraard kwam uit de nieuwe propositie ook heel veel nieuwe ambitie voort. En oei…….daardoor werd ik meteen ook mijn eigen studie-object rondom werkgeluk.

The Future Gap ingezogen

Net als zoveel (de meeste?) ondernemers werd ook ik keihard de ‘future gap’ ingezogen: vrijwel al mijn aandacht ging naar mijn dromen, wensen en ambities en die wilde ik zo snel als mogelijk gerealiseerd zien. Ongeduld alom. Ik was vooral bezig met alles wat er nog niet was. Wat ik wilde gaan bereiken en hoe ik daar zo snel mogelijk kon komen. En ik zag alles wat ik tot nu toe al heb bereikt bijna niet meer. Negeerde welke mooie tussenstappen ik zette. En telde al die klanten die ik nu al hielp niet meer mee in mijn nieuwe ambitie. Ik wilde bij wijze van spreken morgen al een TedX Talk over ‘Realistic Optimism at Work’ houden en bij minstens 3 bedrijven een Chief Happiness Officer rol verkrijgen. Ik leefde voornamelijk in de toekomst.

Ik ging keihard werken om al die mooie dromen te verwezenijken. Aan website, acquisitie, bloggen, huidige klanten, nieuwe klanten. Het moest van mezelf, nu, meteen en onmiddellijk. Dus kreeg ik continu ruzie met mijn baas. Er ontstond ruzie tussen mijn medewerkers. En ja, inderdaad: dat ben ik dus allemaal zelf. Want ook mijn innerlijke teamleden (mijn verschillende ‘ikken’) deden vrolijk mee: mijn Zekerheidszoeker en mijn Presteerder waren voortdurend in discussie met mijn Levensgenieter die best van lanterfanteren houdt. En dat kostte me toch een energie. Want, met  mijn mooie ambitie met alleen maar winnaars, bleek het een hele uitdaging om ook nog van het hier en nu te genieten. Mijn ogen op de einder te richten, maar met mijn hart in het heden te leven.

Pas toen me, dat met gerichte aandacht weer wel lukte,  klaarde de lucht weer op en werden de ruziënde teamleden uit mijn hoofd het weer een beetje met elkaar eens.

Want laten we wel wezen: ambitie maakt dat je jezelf soms de groeistuipen op het lijf jaagt. Daardoor wel in beweging komt.

En werkgeluk gaat zeker niet alleen maar over Plezier. Werkgeluk gaat óók over betekenis creëren én over groeien. En bij dat groeien horen groeipijnen. Uit je comfort zone treden maakt dingen niet makkelijker maar wel spannender en uitdagender. De groeipijn is onderdeel van de verbreding van je horizon. Dus  ik omarmde het ongemak.

Ik realiseerde me: dit is ook het moment dat ik het werken aan werkgeluk bij mezelf in praktijk kan brengen. Keihard werken maar ook op de juiste momenten loslaten. Soms doorgaan als het niet snel genoeg lijkt te gaan, maar ook weten wanneer je moet ‘vertrouwen op het ontvouwen’.  

Kortom: Doorademen. En uit oude patronen stappen, door afstand te nemen, zelfs een tijdje niets doen kan daarbij horen. (Hoe eng dat ook is voor een zzp’er). Jezelf kleine tussensuccesjes gunnen. En dankbaar zijn voor alles wat er wel is en soms vanzelfsprekend lijkt. Maar vooral: blijven geloven in dat wat mogelijk is. Met je ogen op dat punt aan de horzin en je hart in het heden.